Bay-Car Blues Festival (dag 2) Carlos Elliot Jr. & The Cornlickers (Col) - Lil' Red & The Rooster Spectified (US/F) - Zac Harmon - Terry 'Harmonica' Bean - Vasti Jackson (Acoustic Mississippi Summit Blues Tour)(US) - Jamiah Rogers & Annika Chambers (New Blues Generation Tour)(US) Grande-Synthe (F) (03-11-2018) reporter team: Marcel & Freddie info organisatie: Bay-Car Blues info bands: Carlos Elliot Jr. & The Cornlickers (Col) Lil' Red & The Rooster Spectified (US/F) Zac Harmon - Terry 'Harmonica' Bean - Vasti Jackson (Acoustic Mississippi Summit Blues Tour)(US) Jamiah Rogers & Annika Chambers (New Blues Generation Tour)(US) © Rootsville 2018

Na een toch wel héél korte nachtrust stonden wij voor de tweede dag van het festival. Opgestaan onder een stralend zonnetje en frisse temperaturen en na een stevig ontbijt konden we aan onze dag beginnen. Eerst was er nog de verjaardagsreceptie van 'MC' Eric met de nodige bubbels. Na het afwerken van het verslag van dag 1, hadden wij nog wat vrije tijd om aan sightseeing te doen, dan maar samen met enkele vrienden naar het strand van Malo, alwaar we op de middag lekkere mosseltjes met frieten konden verorberen bij “Le Roi de la Moule”.

Korte wandeling om de boel te laten verteren en een beetje siësta om zich wat frisser te voelen en we konden al aan tafel schuiven voor de tweede avond van dit schitterende festival. En zoals op de eerste dag, zag het programma er weer zeer aanlokkelijk uit.

Eric, encore un bon anniversaire

We beginnen eraan met Carlos Elliott Jr. & The Cornlickers. Carlos is afkomstig uit Columbia en heeft al jaren enkel oor voor bluesmuziek afkomstig uit de heuvel uit Noord-Mississippi, zijn muzikanten en de spirit ervan. Uit verschillende concerten, jams en BBQ’s  heeft hij naam gemaakt in deze regio en zelfs daarbuiten. In al die jaren bouwde de man echte banden met muzikanten als T.Model Ford, Lil Joe Ayers, Big Jack Johnson of nog Lightnin’ Malcolm en R.L.Boyce.

Dankzij een mooie stem en zijn geweldig gitaarspel in het genre hill country blues, wist de man zich te omringen door de geweldige Cornlickers van drummer Gale Wise, vaste klant van Red’s Juke Joint in Clarksdale. Buiten Gale vinden we Bobby Gentilo op gitaar en Alain Michel op de harmonica. Zijn nieuwste cd “Del Otùn & El Mississippi“ is een aanrader waar, buiten de Cornlickers, ook R.L.Boyce op te horen is.

Onder een stevige drumbegeleiding en met een Andes-fluit werd de avond in gang getrapt. Na een ietwat hypnotiserende boogie bracht Carlos ‘Katrina, The Mule’, nummer in het Spaans gebracht. Het klonk lekker en het was eens wat anders. Alain Michel vervoegde toen de band voor ‘Love Me Baby’ en ‘Sugarbabe’. ‘een optreden met pit zeker met de Mississippi saxofoon er bij. Ingetogen nummers met een Spaans parlando of een stevige boogie, het hoorde er allemaal bij. Carlos gaat ook geregeld op wandel in de zaal en daar lust het publiek wel pap van. ‘Juke Joint Blues’, ‘het mooie ‘I Got This feeling’ en ‘Dance With Me’ waren de afsluiters van de avond. Jammer genoeg geen bissers.

Als tweede band van de avond, de voor mij onbekende Lil'Red & The Rooster Spectified. Buiten het feit dan, dat we hier te maken hebben met Dave Specter als tweede gitarist.

Twee artiesten, geboren onder dezelfde ster, de ene in Chicago en de ander in Normandië. De Amerikaanse Jennifer Milligan (Lil’ Red) en de Fransman Pascal Fouquet (The Rooster) hebben elkaar gevonden in een muzikaal project dat zowel artistiek origineel is als gevarieerd. De stem van Lil’ Red wordt perfect gemixt met het fijne gitaarspel van Pascal en dat resulteerde in de fijne schijf “Soul Burning”. Ze worden hierin bijgestaan door een zeer fijne ritmesectie: Abdell B. Bop aan de contrabas en Denis Agenet op drums en dit voor een portie hartverwarmende blues en stevige boogie woogie. Verder vinden we nog Fabien Saussaye aan de toetsen.

Voorwaar, en eigenlijk loop ik hier op de zaken vooruit, “DE” topper van het weekend. Twee stevige, vette instrumentaaltjes om te beginnen en het publiek op te warmen, waarbij elke gitarist het beste van zichzelf konden geven, maar eerlijk gezegd, stak Pascal Fouquet er met kop en schouders bovenuit. We kregen het betere Chicago werk van muzikanten die verenigd zijn bij de associatie “Musicians United Against Trump” en een resultaat daarvan was het schitterende ‘Narcissistic Blues’ waar Jennifer haar mooie stem kon laten blinken. Niks anders dan knappe songs, een mooi opgebouwde set met een goede mix tussen snel en traag zoals ‘Respect Your Sisters’ en de slowblues ‘Occupy My Mind’ Hierna wordt het washboard bovengehaald en schalt ‘Hey Mister Mister’ door de luidsprekers , een song met wat jazzy toetsen. Ook de volledig band is top en dat bewijzen ze in ‘Chicken Scratch’.

Ondertussen stond de zaal op stelten, ambiance à volonté en we gingen nog een versnelling hoger met ‘Soul Burning Wrong’ en hetgeen Lil’ Red bestempelde als een medley van Muddy Waters en Magic Sam, enfin iets dat swingde als de beesten. Niks dan tevreden gezichten, we kregen weliswaar geen encore maar Lil Red & The Rooster kregen wel een meer dan verdiende staande ovatie. Astemblief!!!!

De volgende act is er eentje om duimen en vingers af te likken: Acoustic Mississippi Summit Blues Tour. Een “specialleke” die de organisatie met recht en reden de verplaatsing naar Europa heeft laten maken. Dit is een uniek project opgebouwd rond drie Mississippi bluesmen van dezelfde generatie, met name: Zac Harmon, Terry “Harmonica” Bean en Vasti Jackson. Alle drie komen ze uit de wieg van de blues, langsheen de boorden van de Muddy River en met hetzelfde respect voor de blues met grote “B”.

Afkomstig uit Jackson, is Zac Harmon de grote bezieler van dit project. Aan zijn zijde, Terry Bean, verslingerd aan harp, gitaar en de traditie van de Delta Blues en Vasti Jackson, man met grote reputatie verkregen bij Little Milton, Denise LaSalle en Bobby “Blue” Bland. Dit beloofde vuurwerk te geven.

Al spelend op zijn resonator, kwam Vasti vanuit de catacomben het podium opgestapt voor een éénmans act van enkele nummers, waarbij we zijn vakmanschap mochten bewonderen in songs als ‘Mississippi Boogie Man’, ‘My Computer Turned On Me’, ‘Standing On The Corner’ en ‘Juke Joint Jump’. Zac Harmon en Terry Bean kwamen hem hierop vervoegen en de drie toppers gaven ons ‘One Of These Days’ en ‘Like Jesse James’ een nummer dat wat deed denken aan de stijl van John Lee Hooker. We konden al genieten van de snerpende mondharmonica van Terry Bean en nog meer toen hij zijn ding alleen mocht doen, mede ook gewapend met zijn gitaar die hij op een toch wel zeer speciale manier bespeelt. Fingerpicking op zijn best en voor even was Bay Car verhuisd naar het hart van de Mississippi Delta. ‘Peeping & Hiding’, ‘Boogie All Night Long’, Howlin Wolf’s ‘Sittin On Top Of The World’, ‘Black Cat Moan’ en een uitsmijter van John Lee Hooker ‘Boom Boom’.

Terry was blijkbaar niet zinnens om te stoppen want hij zette een volgende tune in, maar moest zich inhouden voor de terugkeer van Vasti en Zac en het trio gaf ons nog ‘Mississippi Bumblebee’ wat naadloos overging in ‘Bright Light, Big City’ van Jimmy Reed en nog een aantal songs, wat resulteerde in een Delta hutsepot. En toen, was het gedaan en weer geen bissers tot zeer groot ongenoegen van het publiek. Jammer wel…

Dat de mensen van Bay Car een hart hebben voor de jeugd, bewijzen ze elk jaar weer. Dit jaar met de New Blues Generation Tour 2018. Ondertussen is dit al de vijfde editie van deze tour, gestart in 2014 en die de mensen de kans geeft kennis te maken met de beste talenten van de hedendaagse bluesscene.

Dit jaar neemt de stad Chicago de honneurs waar, door een reunie voor te stellen tussen de piepjonge Jamiah Rogers (gitaar) en de talentvolle Annika Chambers (zang). Op zijn 21ste heeft Rogers al 3 albums achter zijn naam staan. De eerst zelfs toen hij pas 7 jaar oud was.Zijn tweede schijf neigde naar Hendrickx maar de derde is meer in de geest van de Chicago blues.

Chambers groeide op in een zeer godsvruchtig milieu en haar zang werd gevormd in het hart van de gospel gemeenschappen. In 2011 keerde ze terug naar Houston en liet zich daar omringen door tal van muzikanten om haar band te vormen en haar carrière te lanceren. In 2014 bracht zijn haar eerste cd uit: “Making My Mark” . In Grande-Synthe worden de twee youngsters bijgestaan door Tony Rogers aan de bas, Di’onte Skineer op drums en Michael Hensley op de keys.

Het begon zéér luid en ik vreesde voor het ergste, maar dat laatste bleek totaal ongegrond te zijn. Supertalent Rogers liet al wat van zijn kunnen horen en kondigde blues mama Annika Chambers aan, die onmiddellijk de puntjes op de “i” kwam zetten en in enkele ogenblikken de zaal in vuur en vlam zette met ‘Six Nights And A Day’, ‘Put The Sugar To Bed, ‘het nieuw nummer ‘Two Bit Texas Town’.  Annika heeft, en gezien haar formaat is dat niet uitzonderlijk, een stem als een klok. Ze beweegt als een diva op het podium en weet zich gesteund door het sterke gitaarwerk van Jamiah Rogers en de rest van de band. Na ‘Let The Sass Out’ en ‘I’m A Jealous Kind’ verdwijnt ze van de bühne en wordt er plaats gemaakt voor talent Jamiah Rogers.

De jonge man maakt zijn bijnaam “Blues Superman” meer dan waar. Gitaar spelen klijkt o zo makkelijk. ’Lonely Too Long’ het funky startend ‘Bourbon Street Sound’ met hier en daar een vleugje ‘When The Saints Go Marchin’ In’ en als laatste zijn eigen bewerkte ‘The Sky Is Crying. En toen bleek het weer gedaan, iedereen bekeek iedereen zonder goed te weten wat er ging gebeuren. Weer zo’n chaotisch einde. Onbegrijpelijk. Enfin, we kregen nu wel een bisser waarbij Chambers terugkwam voor een mix tussen ‘Hoochee Cooche Man’ en ‘I’m A Woman’. Schitterend gebracht trouwens en perfect einde van, alweer, een zeer goed weekend.

Zoals te verwachten, weer twee dagen van blues op de bovenste plank. Niks verveelde. Toppers van het weekend waren voor mij alvast Muddy Gurdy, Lil Red , de 3 Mississippi Bluesmen en Annika Chambers. Enig minpunt was misschien het chaotisch einde elke dag. Voor Freddie zal het grootste minpunt mijn gesnurk wel geweest zijn. Maar hij heeft het overleefd, en hij kan nu een jaar goed slapen. Sorry, Freddie ;-) Ik laat het echter niet aan mijn hart komen en met zo’n programmatie zien ze mij volgend jaar wel terug. Merci les amis du Bay Car et à l’année prochaine !!!